odpowiadamy.eu

Maria Wojcieszek: esencja życia

» ODPOWIEDŹ do: Czym jest dialog? – list na Dzień Papieski 2013

Drodzy Ojcowie, dziękuję za to, że podjęliście temat dialogu. Ukazaliście w liście jego piękno, wagę i istotę. Pokazaliście, dlaczego warto go podejmować. Po przeczytaniu zrozumiałam na nowo, że dialog stanowi esencję życia. Znalazłam również w liście pewne ważne wskazówki dla, nazwijmy to, praktyki dialogu. Co to za uwagi i jak je odebrałam?

Otóż najpierw dziękuję za tak wnikliwe ujęcie tematu, jakie przedstawiliście. Przede wszystkim wyjaśniacie istotę dialogu. Zwracacie uwagę na to, że dialog zakłada najpierw spotkanie. W ten sposób umieszczacie temat dialogu we właściwym kontekście, jednocześnie pokazując jego zasadnicze znaczenie dla kształtu naszego życia. Bo cóż ważniejszego niż właśnie spotkanie? Począwszy od relacji z Bogiem, a skończywszy na debacie politycznej, wszędzie może dojść do spotkania osób, które owocuje pogłębieniem relacji między nimi. Jednak czasem ludzie tylko stykają się ze sobą, zamiast naprawdę się spotkać, a w miejsce dialogu pojawia się zażarta polemika lub zgniły kompromis. Piszecie o tym wszystkim tłumacząc zasady dialogu. Czegóż więc potrzeba, by pojawił się upragniony dialog?

Otóż, jak podkreślacie, aby doszło do spotkania, na gruncie którego pojawia się dialog, potrzeba zaangażowania, chęci wzajemnego poznania i zrozumienia. Dodam tylko – spotkanie wymaga czasu. Załóżmy jednak, że dwie osoby znalazły czas i podjęły trud wzajemnego ubogacania siebie nawzajem przez podjęcie dialogu. Czegóż jeszcze brakuje?

Otóż dziękuję za zwrócenie uwagi na to, że dialog opiera się na poszanowaniu prawdy. Nie jest to bynajmniej sprawa oczywista. Czasem prawda stanowi element niewygodny dla toczącej się rozmowy, i mogłoby się wydawać, że lepiej by było pozbyć się jej, zrezygnować ze swoich racji. Gdyby jedna ze stron całkowicie uległa drugiej, pozwoliłoby to na szybki kompromis. Jednak pokazujecie wyraźnie, że szczególnie w dialogu toczącym się w obszarze wiary, takie rozwiązanie, oznaczające rezygnację z wierności Chrystusowi, prowadzi donikąd i oznacza utratę ważnych wartości. Dziękuję szczególnie za przytoczenie słów błogosławionego Jana Pawła II, który podkreślił, że „w dialogu trzeba jasno mówić, kim ja jestem, żebym mógł rozmawiać z kimś drugim, który jest inny”. Słowa te podkreślają, że prawdziwy dialog toczy się między podmiotami, które pozostają przy własnej tożsamości, jednocześnie będąc otwartym na dokonującą się w trakcie spotkania wymianę myśli i uczuć. Prawdziwe spotkanie zakłada konieczność określenia tożsamości dwóch osób. Poszanowanie prawdy nie ogranicza się wyłącznie do pozostania przy swojej tożsamości. Oznacza to także, że istnieje obiektywna, niezależna rzeczywistość prawdy, która stanowi wspólny grunt dla toczącego się dialogu. A więc możemy wejść w dialog właśnie dzięki istnieniu prawdy i dzięki wierności prawdzie, a nie pomimo prawdy czy pomimo dochowywania jej wierności. O ile tylko chodzi o prawdziwe porozumienie, którego elementem jest dążenie do prawdy.

Drodzy Ojcowie, na zakończenie dziękuję za piękną, użytą przez Was metaforę wiary jako „przestrzeni dialogu człowieka z Bogiem”. Wiążąc wiarę z kwestią dialogu ukazujecie jak ważny jest prawdziwy dialog, dokonujący się w ramach spotkania osób, w tym przypadku boskiej i ludzkiej. Dziękuję zresztą za cały ten list, który roztoczył przede mną widok wspaniałości i doniosłości toczenia dialogu.

inne odpowiedzi: